Marina Abramovic in het Stedelijk
Deze performancekunstenaar (1946) uit voormalig Joegoslavië is wereldwijd bekend geworden door haar staar-performance uit 2010 The Artist Is Present. In het MoMa zat ze acht uur per dag op een stoel. Elke bezoeker mocht tegenover haar plaatsnemen en kijken. Alles in stilte en vaak kwamen er emoties los. Sommigen hielden het lang vol; anderen slechts kort. Abramovic werd zelf van haar stuk gebracht toen haar ex-liefdespartner Ulay plaats nam tegenover haar. Ze kon haar emoties niet de baas en pakte zijn handen. Het leverde veel tranen en ontroering op ook bij het publiek.
Abramovic begon haar loopbaan in de jaren ’70 als performance-kunstenaar. Ze gebruikt haar lichaam en test de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen. In een interview vertelt ze dat ze haar eigen lichaam altijd lelijk heeft gevonden en later vaak te dik. In de tentoonstelling Marina Abramovic zien we ruim zestig videowerken en installaties uit haar hele oeuvre. Zoals het schreeuwen tegen elkaar wat ze doet met haar partner Ulay in de video AAA-AAA uit 1978. In Ulay vond ze haar gelijke. Schreeuwen totdat de stem het begeeft en totdat je in een andere mentale laag komt. De geest te bevrijden van het lichaam, dat is haar doel. Terecht komen in een ander bewustzijn, dat ook met meditatie kan worden bereikt. De kunstenaar heeft een duidelijke spirituele belangstelling en zegt daarover: ‘Toen ik mijn lichaam tot het uiterste dreef, begon ik verschillende gemoedstoestanden te ervaren. Eerst wist ik niet wat het was omdat ik mij toen nog niet had verdiept in meditatie of spiritualiteit. Veel later, toen ik andere spirituele mensen had ontmoet, realiseerde ik mij dat dit meditatie was.’ Zo verschoof het focuspunt van extreme lichaamsbewegingen naar puur mentale krachtsinspanningen. De stilte deed zijn intrede in haar werk waarmee zij haar lichaam op een andere manier op de proef stelde. ‘Meer en meer van minder en minder.’
Fascinerend is de video Rest Energy uit 1980 waar haar partner Ulay met gespannen boog minutenlang een pijl op haar hart richtte. Je ziet en voelt de trillingen van de spieren maar Abramovic blijft schijnbaar onbewogen staan in haar smetteloos witte blouse. Ze heeft een groot vertrouwen in haar partner. Een ander intrigerend beeld is The Current waarin de kunstenaar tegen een afgrond lijkt te liggen op een stalen constructie. Alles behalve comfortabel. Grote hompen bergkristallen omringen haar. Haar zwarte haar wappert in de wind dus het lijkt echt buiten maar het was mij niet duidelijk of er is geknoeid met beeld en werkelijkheid. Maar zelfs als het een studio-opname is komt de pijn, de uitputting, het uithoudingsvermogen en het gevaar hard binnen.
Een beetje triest is de wandeling over de Chinese muur. Marina en Ulay lopen elk vanuit een verschillend uiteinde naar elkaar toe in 90 dagen. In het midden ontmoeten ze elkaar met de bedoeling om op die iconische plek te trouwen. Het loopt anders. De voorbereidingen met de Chinese autoriteiten voor vergunningen duren zo lang dat hun relatie verslechtert. Uiteindelijk wordt deze performance een rituele scheiding. Ze beëindigen niet alleen hun relatie maar ook hun artistieke samenwerking. Voor Abramovic betekent het een creatief keerpunt.
In de tentoonstelling zijn ook veel beelden over de dood. Kruisbeelden, botten en performances met skeletten zoals in Nude with Skeleton. In de ode aan haar overleden vader in The Hero uit 2001 zit ze met witte vlag hoog te paard. De dood fascineert Abramovic als overgangsritueel. Ze zegt daarover: ‘Wanneer de dood aan mijn deur komt kloppen, wil ik die laatste ervaring bewust aangaan, vrij van angst, verbittering en woede. De ervaring van transitie, van bewust overgaan van de ene in de andere toestand, is belangrijk voor mij.’ Het zou me niet verbazen als de nu 77-jarige kunstenaar deze overgangsrite minutieus vastlegt op beeld zodat wij als publiek getuige kunnen zijn van die laatste overgang. Ze weet in ieder geval al dat er drie begrafenissen zullen zijn: Belgrado, Amsterdam en New York, de plaatsen waar ze het langst heeft gewoond. ‘En niemand zal weten waar de echte Marina is.’
De tentoonstelling Marina Abramovic is nog te zien t/m 14 juli in het Stedelijk Museum Museumplein 10 in Amsterdam. Reserveer een tijdslot en er komt een kleine toeslag bovenop de museumkaart. Er zijn in de tentoonstelling dagelijks performances op verschillende tijdsstippen. Er is geen rooster, je valt er middenin. Als je meerdere rondjes maakt, zie je verschillende performances. Bereid je voor op een kakafonie van geluid.
Frisse wind
Hou je van impressionisme, ga dan naar Singer Laren. Verschillende kunstenaars uit Denemarken, Duitsland en Nederland tonen hun mooiste schilderijen vaak in pasteltinten. De zalen zijn verdeeld op thema zee, tuin, stad, winterlandschap en portret. Het lieve meisje van Jo Koster heeft mijn hart gestolen. Wat een rake toetsen om zon, warmte en schaduw zo te schilderen dat je het voelt. Het water en het strand van Zoutelande komt in zoete, zachte tinten van het doek. Evert Pieters ontroert met een moeder, een kind en een wiegje achter een raam. Heel schilderachtig. In de vaste collectie is het werk van Co Breman van de Larense Brink (1915) een feest om naar te kijken. Dat geldt ook voor de Schovenbindsters (1905) van Kees van Dongen die met korte penseelstreken in pasteltinten het licht van het doek laat knallen. Geen pastel voor Isaac Israëls die zijn Japanse meisje met lipstick in rood en zwart afbeeldt. Leo Putz kiest voor groen met zijn Vrouw op de tuinbank. Het diffuse licht in de betoverende winterlandschappen van Anton Mauve blinkt uit in nevelige tinten met warm oranje aan de horizon.
Mannen hebben vaak een vrouw als muze en worden door hen afgebeeld op het schilderij. Vrouwelijke schilders zijn met een lampje te zoeken op deze tentoonstelling. Uiteindelijk vond ik Suze Robertson (1855-1922) die op robuuste wijze de Vispoort van Harderwijk heeft geschilderd. Het is eerder expressionistisch dan impressionistisch. Parallel aan deze tentoonstelling is een lange muur gereserveerd voor de bijzondere vrouw Tonia Stieltjes-Milgens. Zij was destijds de muze van Jan Sluijters. Daarnaast is zij een dochter van de slavernij en was eerst werkzaam als dienstbode maar werd later de eerste zwarte vrouwelijke vakbondsleidster in Amsterdam. Bijzonder om haar biografie te lezen. Tonia is ook in boekvorm te koop en geschreven door gastconservator Esther Schreuder. De kleine tentoonstelling Tonia, model en activiste is nog te zien t/m 17 maart.
Ook leuk; elke donderdag kun je een stoeltje pakken en dan vertelt een museumexpert iets over een specifiek werk. Zo krijgt je kennis van de kunstgeschiedenis vanzelf een upgrade. Frisse wind. Impressionisme van het Noorden is nog te zien t/m 5 mei 2024, Singer Laren, Oude Drift 1, Laren. Vergaap je ook nog even aan de megagrote zeegezichten van Jochen Hein. Alsof je onderduikt in de Waddenzee.
Anselm Kiefer in museum Voorlinden
Anselm Kiefer (1945) is een na-oorlogse Duitse kunstenaar bij wie de oorlog een prominente plek vervult in zijn imposante oeuvre. Zoals Armando zijn schuldige landschappen heeft geschilderd, zo bevraagt Kiefer de achtergronden van de tweede Wereldoorlog. In zijn jonge jaren doet hij dat door op prominente plekken in het landschap de Hitlergroet te brengen. Hij bevraagt en stoeit met het Duitse nazi-verleden en vraagt zich af hoe hij zelf gehandeld zou hebben in 1939. In de documentaire Anselm zegt hij het zo: “Een landschap waar een tank over heen heeft gereden is geen landschap.”
Landschappen noemt hij de huid van de aarde. Hij beziet ze vanuit vliegtuigen en geeft ze vorm met materiaal. Zijn tijdgenoot Jaap Wagemaker werkte op soortgelijke wijze. In de jaren ’70 en ’80 toont hij zijn werken aan Joseph Buys. In de documentaire zien we hem met een klein autootje op weg gaan met zijn opgerolde doeken bovenop de imperial. Een mooi tijdsbeeld. De doeken worden steeds groter en bewerkter waardoor oprollen er niet meer bij is. Kiefer maakt een serie vliegtuigen van lood die nauwelijks in een museumzaal passen. Ook heeft hij een fascinatie voor Van Gogh, zonnebloemen en de sterrenhemel.
In de documentaire Anselm zien we een biografie van de kunstenaar en zijn fascinatie voor mythe en geschiedenis. De jonge Anselm wordt gespeeld door een jongetje, kind van de jaren vijftig. De beelden van kind en volwassene en de samenspraak tussen hen zijn mooi in elkaar geregen. Imposant zijn de ateliers waarin het grote werk tot stand komt. Zijn atelier in Parijs doet denken aan een hele grote bouwmarkt zoals Hornbach. Stellingen met materiaal, kunstwerken, ladekasten. Kiefer fietst er zelf doorheen en schikt hier en daar wat aan de kunstwerken die allemaal driedimensionaal zijn. Kiefer gebruikt lood, textiel, overalls, graan, zonnebloemen en dikke pasta’s. We zien hem in de weer met een brander waarmee hij landschappen zwart blakert en zijn assistent houdt de waterspuit erbij. Alles druipt.
Kiefer heeft ook nog ateliers in Odenwald en Zuid-Frankrijk en hij is omringd door een leger assistenten. In Zuid-Frankrijk heeft hij een landgoed van 40 hectare omgetoverd tot een kunstbeleving. We zien hoe hij als een ware alchemist met grote machines kokend lood over zijn schilderijen laat lopen. Een assistent die de slurf bedient waaruit het hete spul loopt, zegt op een gegeven moment: “Iets lager, Herr Kiefer, anders spat het teveel” waarop Kiefer zegt: “ik wil juist die spatten in het werk.” Kiefer is inmiddels 78 jaar en kijkt beschouwend terug op zijn leven. De grote mythe is de mens zelf. In het zwart gekleed besluit hij met de woorden: “We zijn niet meer dan een druppel in de oceaan, atomen in het universum, sterrenstof. We zijn licht.” De mensen zoeken het lichte omdat ze het zware niet zien willen volgens de kunstenaar. Vervolgens klimt hij op een grote steiger naar de nok van zijn atelier en kalkt hoog op de muren de woorden: “The unbearable lightness of being.”
De film Anselm met regisseur Wim Wenders draait momenteel in de filmhuizen, Eye Amsterdam en Pathé. Zie hier de speellijst. Het majestueuze werk van Anselm Kiefer is te zien in museum Voorlinden in Wassenaar. De tentoonstelling is nog te zien t/m 25 februari 2024.
Foto’s: Els Vegter, Tentoonstelling Kiefer (2010) Museum Antwerpen
Prikkel in Buitenplaats Doornburgh
Zou het kunnen dat het groeiend aantal mensen met ADD, ADHD, autisme, hooggevoeligheid, depressie en burn-out de kanaries in de kolenmijn zijn? Dat vraagt Boukje Schweigman zich af tijdens de opening van de tentoonstelling Prikkel. Ze heeft zelf een dochter met een label en dat heeft haar aan het denken gezet. Zou het kunnen dat de samenleving ziek is in plaats van de mensen die het niet meer trekken? Filosoof Marjan Slob vraagt zich hetzelfde af in haar boek De lege hemel over eenzaamheid. Er is een trend gaande om de moeilijkheden van het leven te medicaliseren. Er heerst een depressie-epidemie en het lijkt erop dat mensen troost zoeken in hun diagnose. Er ontstaat een toenemend aantal jongeren en ouderen dat een etiket krijgt opgeplakt. Dergelijke vragen leiden niet zelden tot een boek of tot kunst.
In dit geval laten elf kunstenaars en wetenschappers hun licht schijnen op het onderwerp. Deze zintuiglijke tentoonstelling gaat over prikkels, prikkelverwerking en neurodiversiteit. De makers gaan graag het gesprek aan, ze creëren ruimte voor de thematiek maar geven geen antwoorden. Zo is er de kunsthand waarmee je een proef kunt doen. Voel je het als de kunsthand wordt gekieteld met een kwastje? Soms kun je hersens voor de gek houden. Ook kun je een diepe druk-ervaring ondergaan met een verzwaringsdeken waardoor je het lichaam van binnenuit kunt ervaren. Dit kan alleen onder begeleiding. Er zijn testen in het Prikkellab over je prikkel-gevoeligheid. Voel jij honger of warmte makkelijk? Je kunt jezelf testen en de wand vullen met ervaringen en tips. Knarsetandende gebitten slijpen de messen en verwijzen naar de gewoonte van knarsetanden in je slaap door spanning en emoties. De Totem for Mankind toont de futuristische mens die zich heeft aangepast aan de noodzaak van categoriseren en structureren. De tentoonstelling loopt in blokvorm in dezelfde richting als de zusters vroeger hun gebedenronden liepen.
Het werk Binnenkomst dat je met alle zintuigen kan ervaren is van kunstenaar Johannes Bellinkx en curator Boukje Schweigman. Vlak voordat je de installatie betreedt, loop je door hangende zwarte knoedels in pantykousen. Je mag ze allemaal bevoelen. Dan treedt je de afgesloten ruimte binnen. Nooit geweten wat aardedonker is? Pikzwart? Dan ervaar je dat nu in deze installatie. Het is een behoorlijk claustrofobische ervaring die je alleen kunt doorstaan vanuit vertrouwen en volledige overgave. Je tastzin aanzetten met je vingertoppen en je voeten. Het knerpt, kraakt, voelt stekelig of fluweelzacht. Ach ja, in woorden is dit niets, kom en ga ervaren. Al je zintuigen worden beroerd en geprikkeld, ook je neusgaten. Net als het me allemaal teveel wordt, stap ik in het licht. Wat een overweldigende ervaring en wat een heerlijkheid. De weg naar de uitgang is onzichtbaar, alleen een blinde muur wat alsnog claustrofobisch werkt. Waar is de uitgang? Na even treuzelen en mijn voelsprieten aanzetten, dient ook deze ontsnappingsroute zich vanzelf aan. Het advies is om daarna de ruimte nog een keer te betreden. Dat heb ik niet gedaan maar grijp vooral je kans!
Aan de wieg van project Prikkel staat Schweigman&, Buitenplaats Doornburgh, het UMC en de HKU. Kunst, wetenschap en zorg komen samen in de tentoonstelling. Door de verschillende disciplines bij elkaar te brengen proberen de makers inzicht te geven in prikkelverwerking. Verschillende kunstenaars hebben in residentie gewerkt in dit voormalige klooster en er waren de Prikkeltalks om het onderwerp breed te onderzoeken. Het resultaat van dit onderzoek kun je beleven en zien in de tentoonstelling Prikkel op de prachtige plek Buitenplaats Doornburgh in Maarssen met mooie binnentuin. Nog te zien t/m 7 januari 2024. Op de website vind je ook informatie over prikkelarme bezoekuren en Walk & Talks.
Unzipped Groninger Museum
Hou je van de Rolling Stones? Dan is deze tentoonstelling een aanrader! Terug van weggeweest: Unzipped. De bezoeker krijgt een onderdompeling in beeld, foto’s, artefacten, muziek, interviews en beleeft het concert uit Cuba in 2016. Jagger danst als een beest het podium over, als een Messias. Wat een energie heeft die man en ook de chemie tussen de bandleden is voelbaar en werkt aanstekelijk. Tussen leeftijdgenoten bewegen we ritmisch op de muziek, bewonderen we de kleding van Jagger, de gitaar van Keith Richards en zelfs hun vieze hotelkamers zijn ten toon gesteld met peuken en afval. Mick Jagger begreep als geen ander dat muziek meer is dan muziek alleen. Het gaat om wat je draagt, je uitstraling, je houding; het gaat om het totaalplaatje. Op de tentoonstelling is dat terug te zien in de veelheid aan beelden en de aandacht voor mode en design. Alles zorgvuldig gepresenteerd.
Unzipped is echt een beleving. Dat is wel een trend tegenwoordig. Geen saaie schilderijen aan de muur maar een tentoonstelling die alle zintuigen raakt. De vertolking van Sympathy for the Devil uit het gestreamde concert is magistraal en goed om op te swingen. Gewoon in de museumzaal. Dit nummer strijkt christenen vaak tegen de haren in maar is ontstaan naar aanleiding van een Russisch boek getiteld De Meester en Margarita. Het bekijkt een aantal gewelddadige gebeurtenissen vanuit het oogpunt van Lucifer. Het boek heeft in Rusland lange tijd onder censuur gestaan omdat het Stalin bekritiseert. Het boek belandt bij Jagger op het nachtkastje en hij maakt er muziek van met de boodschap dat geweld vaak gepaard gaat met een bepaalde ideologie. Intrigerend genoeg om het originele boek eens op te snorren.
Unzipped is nog te zien t/m 29 januari 2024 in het Groninger Museum. Veel plezier!!
Utrechtse Atelierroute
In september is het weer zover. Utrechtse kunstenaars openen hun deuren voor publiek en geven een kijkje achter de schermen. De Utrechtse Atelierroute smeert het evenement uit over twee weekenden; 16/17 september voor Utrecht West en 23/24 september 2023 voor Utrecht Oost. Zo heb je twee weekends de kans om kunst te kijken en kun je alles op je gemak doen. Voor de kunstenaars is het leuk dat ze kunnen meedoen in het ene weekend en in het andere weekend op pad kunnen gaan om zelf ateliers te bezoeken.
Sinds 2005 werk ik in een voormalig NS-gebouw, het creatieve pand Concordia. Dit jaar doen er veertien (gast)kunstenaars mee aan de Atelierroute in ons pand aan de Concordiastraat. Op de website zie je hun werk en achtergrond. Genoeg te zien voor een creatief en kunstzinnig rondje. Wat is er zoal te zien op ons adres? Een kleine greep uit het aanbod.
In studio 146 (eerste etage) vind je mijn polder- en wadlandschappen van de laatste jaren. De series zijn niet meer compleet omdat er verschillende werken zijn verkocht maar daar zal ik niet over klagen. Momenteel werk ik aan nieuwe Wad-landscapes dus kom vooral ontdekken en kijken. Andere vertrouwde gezichten zijn kunstenaars van het eerste uur beeldhouwer Cissy van der Wel en meubelmaker Sandra Catsburg. Cissy maakt beelden uit steen voor binnen en buiten. Sandra maakt kleinere, kunstzinnige objecten maar ook gebruiksvoorwerpen zoals een bibliotheektrapje. Gretha Hengst maakt installaties over rouw en Remko Mast schildert kleurrijke landschappen. Roelant Meijer neemt je via zijn poëtische beelden en verhalen mee op reis. De fotografie van Marloes Moraal trekt je in een andere wereld. Kleurrijke en fantasievolle schilderijen van gastkunstenaar Saskia Huitema zijn beneden in de gangen te zien. Niet iedereen kan ik bij name noemen en uiteraard is al deze kunst moeilijk in woorden te vatten; kom gewoon zelf kijken!
Je bent van harte welkom op zaterdag 16 september en zondag 17 september aan de Concordiastraat 68 Utrecht. De ateliers gaan om 12 uur open. Let op: mijn atelier gaat op zaterdag pas om 3 uur open maar je kunt wel elders terecht in het pand. Je kunt na afloop zowel op zaterdag als zondag bij mij even blijven plakken voor een wijntje en een praatje. In het atelier vertellen we de verhalen achter de kunst en uiteraard is alles wat je ziet te koop voor de liefhebber. In mijn september-nieuwsbrief Vers uit de Verf lees je het laatste nieuws uit het atelier. Voor deze nieuwsbrief kun je je gratis aanmelden. Wil je meer weten over de Utrechtse Atelierroute, check dan de website. Hier vind je informatie over het werk van alle deelnemende kunstenaars en ook over het weekend van 23/24 september in Utrecht Oost. Namens alle kunstcollega’s uit het Concordia-pand, leuk je te zien 16 of 17 september 2023 van 12.00-17.00 uur!
Generation* Kunsthalle Bremen
Samen met Wick heb ik twee zonen. Het zijn twee zogenoemde millennials die tot de generatie Y behoren. Wijzelf behoren tot generatie X, net niet tot de boomer-generatie maar we zijn wel duidelijk van een andere generatie als onze kinderen. De tentoonstelling Generation* haalt individuen uit generatie Y voor het voetlicht. Onze zoons fietsen tamelijk lichtvoetig door het leven en zijn nu op wereldreis maar hun generatiegenoten worstelen vaak met problemen rond gender, identiteit, wonen, oorlog en de klimaatcrisis. Er liggen veel problemen op hun bord en niet iedere jongere is opgewassen tegen deze uitdaging. Dat resulteert niet zelden in problematiek rond eenzaamheid, psychose, verslaving, zelfverminking of zelfdoding.
De tentoongestelde installaties, foto’s en schilderijen in de Kunsthal Bremen gaan deze problematiek niet uit de weg. Soms staan er waarschuwingsbordjes bij omdat de beelden te heftig zijn. Een imposant werk is het drieluik van de Braziliaanse kunstenaar Maxwell Alexandre over de schermverslaving in onze tijd. Het icoontje van de apple-smartphones en laptops verbindt hij in zijn werk met die allereerste verleidelijke appel waar Eva in het paradijs een hap van nam. Met alle gevolgen van dien zoals de legende ons leert.
Er is veel te zien en te beluisteren op deze interessante tentoonstelling net over de Duitse grens. Ook het videowerk uit 2017 van een groep dansers opgevoerd in Parijs maakt indruk. Power en kwetsbaarheid wisselen elkaar af. Generation* is nog te zien t/m 10 september 2023 in Kunsthal Bremen Am Wall 207, 28195 Bremen, Duitsland. Een citytrip naar Bremen is zeker de moeite waard omdat het een oude stad is met mooie boulevards langs de rivier de Wezer, leuke tentjes langs de kades, architectuur en kunst.
Liefde voor kleur
Singer Laren toont kleurijk werk uit een particuliere kunstverzameling. De verschillende zalen zijn ingedeeld op thema; huiselijk geluk, vrouwen, landschap, de stad, het strandleven en het nachtleven. We zien werk van veertig Nederlandse en Belgische schilders rond 1900 die de tastbare realiteit loslaten en vervormen tot kleurrijke taferelen. Een boom mag best paars zijn zoals Jan Sluijters laat zien en een gezicht in rood en groen zoals Kees van Dongen graag schildert is ook geen probleem meer. De schilderkunst rekt haar grenzen verder op.
Huiselijk geluk toont zoete taferelen die ontroeren in eenvoud en lichtval. Hoe vredig kan het leven zijn zonder internet, smartphones en social media. Staren uit het raam, mijmeren in een fluwelen fauteuil, handwerken in de tuin zijn de de gewone, dagelijkse bezigheden. Geen hectiek op deze schilderijen. De lichte pasteltinten doen me denken aan het kleurenpalet uit de film Barbie die ik onlangs zag. Hoe grappig dat deze werelden en verschillende tijdvakken in de kleur elkaar hier raken.
De technieken van Van Gogh zie je ook terug in penseelstreken met streepjes, vakjes en stipjes. Het pointillisme wordt verfijnd en uitgebreid. De schilderijen van Willem Paerels zijn uitgepakte snoepjes, zacht en fris van kleur. Hij vertelt dat al zijn jeugdherinneringen kleurindrukken zijn zoals het behang waar hij als driejarige naar keek toen hij weken ziek op bed lag. Hij houdt ervan om contrastrijke kleuren te gebruiken zoals in het werk Interieur met het kleine jongetje theeschenkend aan tafel.
In Singer Laren is veel te beleven. Naast de kunst is er een beeldentuin buiten met een overdekt terras en een fijne lunchkaart. Ook is er in de gangen het klimaatkritische werk te zien van Gé-Karel van der Sterren. In Laren aan zee toont hij de dystopie als de zeespiegel blijft stijgen. Kleurrijke doeken waar het fluor soms vanaf springt, dwingen je te kijken naar onheilspellende details. Deze kunstenaar toont de achterkant van consumptiedrang en hedonisme. Het monumentale doek Laren aan zee (2.30 x 6.00) toont angsten die realiteit zijn geworden. Hoewel ik persoonlijk niet houd van moraalridders en doemdenkers vind ik het kleurgebruik van deze kunstenaar wel fris en aantrekkelijk. Zijn techniek met dikke plakken olieverf oogst bewondering en roept de vraag op; hoe doet hij dat? Dat zal het geheim van de kunstenaar blijven. Zijn doeken zijn imposant en de moeite waard.
De tentoonstelling Liefde voor kleur is nog te zien t/m 3 september 2023 en de klimaatwerken van Gé-Karel van der Sterren in Laren aan Zee zijn nog te zien t/m 15 oktober 2023 in Singer Laren, Oude Drift 1 Laren. Woon je in de buurt, dan is een museumbezoek fantastisch te combineren met een fietstocht over de hei bij Hilversum. Een dag vol cultuur en natuur is voor mij een prachtdag! Veel plezier!
Sille Gallery Los & Vast
De ZomerExpo in Oudewater van Sille Gallery toont kunstwerken in het thema Los & Vast. Tijdens de opening dit weekend waren de kunstenaars aanwezig en was de variatie te zien in alle disciplines. Een feest om alle werken te bewonderen en de creativiteit en het beeldend vermogen te zien waarmee dit thema handen en voeten is gegeven. Fotografie van Jenny Boot toont een lieftallig pluisje van de paardenbloem verwerkt als sieraad om een slanke vrouwenhals. Waar is de ketting? Die ontbreekt. Het pluisje zweeft los op het lichaam. Pal tegenover dit werk staan de beeldjes van Babette Degraeve. Haar Dekendragertje houdt de stapel dekens stevig vast en heeft er zelfs een touw om gebonden. Trots en ontroerend in zijn eenvoud. Geeske van de Molengraft toont haar lichtsculpturen in vaak felle kleuren en geeft het thema vorm in de elektriciteitsdraden die de twee werken in het tweeluik met elkaar verbindt. Ze zitten goed vast. Hans Withoos toont in zijn fotografie het losse van water en melk en schenkt en spat er naar hartelust op los.
Soms ziet iemand vast in een bubbel. Angelique Mathijssen schildert in Hello Earth een vrouwenportret in een afgesloten ronde vorm. Hier kun je je fantasie wel op loslaten. Haar kleurenpalet is sahara-warm. De robuuste Afrikaanse koppen van Lilian Wessels zijn deze keer in mannelijke vorm met een grappige twist op het thema. Nieuw zijn de megagrote medaillons van Carina Wagenaar. Het zijn losse onderdelen onder een stolp en een feest om de voorwerpen te onderzoeken en te ontdekken. Een sieraad voor de muur. Het los geschilderde bloemenwerk van Ad Arma siert de etalage. Lichte schilderijen met een losse toets geschilderd. Dit is nog maar een topje van de ijsberg. Er is heel veel te zien in deze tentoonstelling van een twintigtal Nederlandse kunstenaars. De hele zomer, juli en augustus kun je Los & Vast nog bezoeken. De galerie is makkelijk te combineren met een bezoek aan het gezellige Oudewater of je stapt op de fiets voor een fietstocht door het groene hart. De omgekeerde vlaggen zijn inmiddels verdwenen uit het landschap. ZomerExpo Los & Vast nog t/m begin september te zien in Sille Gallery, Goudsestraatweg 8, Oudewater. Check de openingstijden.
Depot Rotterdam
Op een druilerige dag was het tijd om het Depot te bezoeken. Door Rotterdammers liefkozend de slakom genoemd. Deze spiegelende kom is al een belevenis bij aankomst. Van verre zie je jezelf onder een paraplu dichterbij komen en de hele omgeving beweegt mee. Het Depot van Boijmans van Beuningen is het eerste publieke depot dat toegankelijk is voor publiek. Hier ligt, staat en hangt het resultaat van 173 jaar verzamelen. Meer dan 152.000 kunstwerken zijn hier opgeslagen.
Denk niet dat je een stoffig archief binnenstapt. Zoals de buitenkant fascinerend is vorm gegeven, zo is ook de binnenkant prachtig in staal en glas uitgevoerd door het Rotterdams architectenbureau MVRDV. De hoogte wordt geaccentueerd door een open kooi van een lift die alle verdiepingen aandoet. Er zijn viertien depotruimten die openstaan voor publiek tijdens de instaprondleiding. Bij het boeken van je ticket en tijdslot kun je hier gratis voor aanmelden. Vervolgens krijg je als een laborant een witte jas aangemeten. Dit is tegen stofverplaatsing en het ziet er gelijk heel professioneel uit als je met zo’n groepje witte sneeuwpoppen door de ruimte dwaalt. De rondleiding is 30 minuten dus niet te lang.
Door de glazen constructie kun je overal naar binnen kijken en zien hoe de restaurateurs aan het werk zijn. Sommige werken staan in lange rekken opgeslagen. Installaties staan soms verspreid over vier plekken afhankelijk van het gebruikte materiaal. De archivering is hier een staaltje hogere wiskunde waar jaren aan gewerkt is. Er is ook een tentoonstelling met bekende namen zoals Bruegel, Kandinsky, Munch, Basquiat en Jacoba van Heemskerck. Zo waan je je toch nog even in een gewoon museum. Ook zie je de achterkanten van schilderijen belicht. Deze geven veel informatie over hoe het is gemaakt en op welke ondergrond. Stickers verwijzen naar tentoonstellingen waar het schilderij aan heeft meegedaan. Zegels verwijzen naar vroegere eigenaren. Het mooiste heb ik nog overgeslagen en dat is de top. In restaurant Renilde bovenin de slakom op de zesde verdieping kun je terecht voor koffie, lunch en diner met een prachtig uitzicht over Rotterdam. Het Depot is te vinden aan het Museumpark 24 te Rotterdam, is geopend van 11.00-17.00 uur en op maandag gesloten. Wil je meer weten over de geschiedenis van het Depot, de ontwerpers, de collectie en de verschillende verdiepingen? Lees dan het boek DEPOT geschreven door Sjarel Ex e.a. met mooie illustraties.
- 1
- 2
- …
- 20
- Volgende →
Huidlandschappen 