Winter Sille Gallery
Sille Gallery heeft elk jaar wisselende tentoonstellingen met vernieuwend werk van verschillende kunstenaars. De lopende tentoonstelling Winter blinkt uit in rust, evenwicht en winters licht.
Stillevens van bloemen zijn hot in kunst en interieur. Teis Albers werkt met bloemportretten. Hij print als fotograaf bloemen van foto’s op doek. Vervolgens bewerkt hij de print met goudpigmenten en speciale technieken waardoor een voelbare structuur ontstaat op het doek. Zijn kleuren en composities zijn fabelachtig mooi. Het doet denken aan de klassieke bloemschilderkunst met een geheel eigentijdse touch.
De vers aangetrokken Stephanie van der Beek krijgt alle aandacht met haar epoxywerken. Goudpigmenten en vloeibare inkten vloeien samen tot bijzondere bloemvormen. Het geheel werkt ze af met een epoxylaag. Dat laat de kunstenaar door een vakkundig bedrijf doen waardoor een spekgladde laag ontstaat zonder belletjes. Alsof je over ijs schaatst. Haar witte bloemenwereld laat je verdwalen in mooie landschappen. Het leuke van haar doeken is dat ze ook op ronde en ovale ondergronden werkt. Van der Beek werkt vrij en in opdracht.
Van een hele andere orde zijn de strakke wandobjecten van Geeske van de Molengraft. Tijdens de opening vertelt ze me dat ze veel geleerd heeft van haar vader in de garage. Ze is een technische vakvrouw met oog voor kleur en compositie. Achter het kunstwerk gaat het mechaniek schuil van een lichtstrip met elektriciteitsdraden. De meeste objecten hebben een snoer en stekker in passende kleur waardoor het kunstwerk verlicht kan worden en met name de langwerpige vorm plexiglas eruit springt. Deze lichtdoorlatende vormen, vaak in neonkleuren zijn met veel vakvrouwschap in het werk gefreesd. Daarnaast zijn beschilderde vlakken of platen koper bevestigd. Er zijn ook exemplaren zonder licht en snoer, dan gaat het puur om kleur, vlakverdeling en compositie. Geeske houdt van verwering en sporen die op het materiaal zichtbaar zijn. Zo heeft ze een stapel koperplaten in haar tuin liggen die verweren. Als de tekening haar bevalt, mogen ze naar binnen en worden ze onderdeel van een kunstwerk.
Andere kunstenaars op deze tentoonstelling zijn Marly Freij met landschappen, Evelyn Hamilton met grote vrouwenportretten in verf, Jenny Boot en Kaat Stieber met kunstzinnige fotoportretten en stillevens. Er is veel te zien op de tentoonstelling Winter, Sille Gallery, Goudsestraatweg 8 Oudewater, die nog te bezoeken is t/m 11 februari 2023.
Bierenbroodspot in Slot Zeist
Over de tachtig en nog steeds actief als kunstenaar. Onder de titel ‘Fast Forward’ toont Bierenbroodspot haar nieuwste werk op lompenpapier en zilverlood. Zij is een echte materialenvrouw en een veelzijdig kunstenaar die de oudheid tot leven laat komen opa verschillende ondergronden. Overigens maakt ze ook beelden en sculpturen. Het papier van de molen in de Zaanstreek sprak haar aan vanwege de weerbarstigheid en de rafelige schepranden. Het zilverlood gebruikt ze als ondergrond om te schilderen en op te etsen. Voor haar zijn deze materialen een nieuwe uitdaging om het experiment aan te gaan.
Haar serie Incandesccent Landscapes laat gloeiende landschappen zien. Met brons, goud en koper stralen ze je tegemoet en geven een gouden gloed af. Ook maakt ze juweellandschappen waarbij het landschap gedecoreerd wordt als een kledingstuk. Heel fraai van opbouw, textuur en kleurstelling. In een interview vertelt ze wat de kracht van haar werk is. ‘Het is niet de verf, niet het water van de aquarel, het is de liefde, dat is het belangrijkste pigment.’ Ze vertelt over haar liefde voor de aangetaste tempels en de vervallen zuilen. ‘Alsof je voor een vrouw staat, misschien al een beetje aangetast en de verliefdheid je overvalt.’
Naast deze nieuwe serie worden ook oudere werken getoond met vogels, mythische figuren en oude tempels. Overal zie je symboliek terug in tekens en symbolen. Het is magisch werk dat tot de verbeelding spreekt en je meeneemt naar verre oorden. De film die in de bovenzaal getoond wordt neemt de bezoeker letterlijk mee op reis. Vanuit je bioscoopstoel reis je in vijftig minuten door oude ruïnes in het midden oosten. De kunstenaar legt de laatste sporen vast op papier. Je krijgt een goede indruk van haar imposante manier van werken. De selectie van deze foto’s toont een verwantschap met mijn eigen werk maar haar oeuvre is veel groter en omvattender.
Toen Bierenbroodspot nog jong was, werd ze uitgenodigd om toe te treden tot de Cobra-groep. De uitnodiging kwam van de directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam. Ze is nooit toegetreden tot deze club van mannen en schilderde verder op eigen kracht. Desondanks kreeg ze niet lang daarna een solo-tentoonstelling in het Stedelijk. Nu ze in de winter van haar leven is, schildert ze nog steeds en vernieuwt zichzelf nog steeds. Dit retrospectief getiteld Fast Forward is te zien t/m 22 januari in Slot Zeist, Zinzendorflaan 1 Zeist. Voor of na de tentoonstelling kun je terecht voor koffie of lunch in de gezellige Orangerie.
Ludwig Museum Time Machine
Geen lange rijen in het Ludwig Museum Boedapest. De heren achter de balie in opgerolde hemdsmouwen lezen zelfs een boek. In dit groots opgezette, ruime pand vol kunst zijn drie tentoonstellingen te zien. Elk heeft een eigen verdieping. Ik kies voor Time Machine waarin een selectie uit de collectie wordt getoond. Het thema verwijst naar de tijdreis die we maken in verleden, heden en toekomst. De geselecteerde werken van grote kunstenaars en wat minder bekende nodigen uit tot tijdreizen. Met Covid in het achterhoofd heeft tijd een nieuwe dimensie erbij gekregen. Niet alles is maakbaar, het leven is kwetsbaar, de toekomst onvoorspelbaar. De oorlog tussen Rusland en de Oekraïne heeft dat besef nog verder verdiept. De klimaatcrisis zet het aardse leven op scherp. Vanuit deze visie zijn de werken uit de Ludwig-collectie van 800 werken geselecteerd. De selectie toont de visie op tijd in verschillende historische en artistieke tijdsperiodes. Utopieën, ideologieën, de absurditeit van oorlog en de relativiteit van tijd komen allemaal voorbij.
Voor de bezoeker is het vooral een feest van herkenning. Pablo Picasso, Karel Appel, Robert Rauschenberg, Roy Lichtenstein, Jasper Johns en David Hockney knallen van de museummuren in een oase van licht en rust. Dit zijn nog eens zalen om te dwalen. Het museum verkeert in opperste rust op vrijdagmiddag. Er breekt nog even lichte paniek uit als de verlichting uitvalt. Klimaatactivisten die zich vastplakken aan Picasso? Nee, het is een doorgeslagen stop. Boedapest is niet naast de deur maar zeker de moeite waard voor een citytrip. De tentoonstelling Time Machine is nog te zien t/m 1/1/ 2023 in het Ludwig Museum, Komar Marcell utca1. Het museum is op maandag gesloten.
Jasper Krabbé over June
June is een meisje van drie jaar dat in een schaduw van een hoed een grappig dier ziet. June verzamelt net als andere kinderen takjes en schelpjes op het strand en speelt ermee. Ze vormt met haar vondsten in het zand een ezel met een staartje. Dit is wat kinderen graag doen, lekker spelen en fantaseren. Als je lieve, creatieve ouders hebt, kan het worden opgemerkt en vastgelegd. Zo geschiedde bij dit kleine meisje. June is de dochter van kunstenaar Jasper Krabbé en fotograaf Annemarieke van Drimmelen. Tijdens hun vakantie in Griekenland maakt moeder foto’s van de spelende June. Jasper gaat later in zijn atelier met de foto’s aan de slag, verscheurt ze en creëert nieuwe beelden. Zo ontstaan de schilderijen, soms in zwart-wit tinten, die duidelijk dat speelse en kinderlijke in zich hebben. Daardoor raakt het een snaar. Ongerept, onbevangen, de blik van een kind. Zijn collagetechniek gecombineerd met haar fotografie leidt tot boeiende mixed media schilderijen die ontroeren en raken.
Krabbé geeft een 7-delige collegereeks bij de Vrije Academie over moderne kunstgeschiedenis. Hij behandelt de grote namen maar vertelt ook wie hem inspireren in zijn eigen werk. De tentoonstelling June is nog te zien t/m 27 november in het prachtige pand van de Vrije Academie Huis Vasari, Herengracht 368, Amsterdam.
Compostkleding – een nieuwe visie op fashion
De locatie van deze tentoonstelling is bijzonder. Niet alleen de architectuur en de ruimtelijkheid van het gebouw maar ook de thematiek van het Romeinse rijk. Uit die tijd ligt er een enorm scheepswrak en oude artefacten die zijn opgegraven. Van textiel en mode is echter nooit wat terug gevonden. Waarom niet? Alle vezels zijn vergaan tot compost. De vezels van linnen, vlas, zijde en wol zijn vergaan in de aarde. Kom daar nu nog eens om. Tegenwoordig zit in alle textiel acryl, polyester of elasthan verwerkt. Milieuonvriendelijke synthetische materialen die eeuwigheidswaarde hebben. Deze vezels zullen over honderd of duizend jaar zeker nog worden terug gevonden.
Deze tentoonstelling laat zien door het oog van acht kunstenaars dat het ook anders kan. Weer terug naar de natuurlijke materialen. HKU-studenten Kunst & Economie ontdekken bananenvezels als grondstof waar sexy lingerie van gemaakt kan worden. De tentoonstelling geeft een experimenteel beeld en is niet volledig uitgewerkt tot draagbare ontwerpen. Interessant is te zien dat planten kunnen dienen als verf zodat chemicaliën overbodig worden. Kamille zorgt voor geel, de wortel van ossentong kleurt roze en het blad van wede geeft een blauwe kleur. Ilse Kremer gebruikt schimmels om kleding te kleuren. Dasha Tsapenko uit Oekraïne maakt kledingstukken waarmee ze naar buiten in de regen gaat om ze te laten bewateren. Zij toont het proces tussen mens en schimmel met hennep als voeding voor de schimmel. Ze laat de kleding groeien waardoor de mens onderdeel wordt van een natuurlijk proces in plaats van dat de mens zich boven de natuur verheft. Ze zegt met haar ontwerpen: wij zijn onderdeel van een groter geheel. Jan Coolen neemt het onderwerp heel letterlijk: een paspop gemaakt van echte planten die bewatert worden middels een ingenieus systeem. Hij houdt ons een spiegel voor; wij mensen zijn ook natuur. In de grond vergaat ons lichaam tot compost.
In de brochure vind je praktische tips om de vervuiling van de kledingindustrie tegen te gaan:
- Koop in een fysieke winkel en niet online. Alle teruggestuurde kleding wordt namelijk afgeschreven.
- Shop vintage en tweedehands
- Koop minder en koop kwaliteit
- Koop kleding die uit niet meer dan twee materialen bestaat ivm recycling
- Verdiep je in de Capsule Wardrobe
Dit weekend is de laatste mogelijkheid om de kleine tentoonstelling te zien. Compostkleding t/m 16 oktober in Castellum Hoge Woerd De Meern-Leidsche rijn.
Museumnacht Kids
Hoe oud is een kunstenaar bij zijn eerste expositie? Deze kinderen zijn negen jaar oud! Ze hebben drie colleges gevolgd met de insteek ‘Hoe maak ik mijn eigen volksverhaal?’ Samen met de MuseumJeugdUniversiteit hebben vijf kinderen onder leiding van drie experts gewerkt aan hun eigen verhaal. Ze hebben nagedacht over een plot, personages en de locatie. Waar speelt dit zich af? Zo ontstonden vijf bijzondere verhalen. Onder begeleiding hebben ze de verhalen uitgewerkt tot een creatief beeld. Ze mochten daar ook vondsten van de straat bij gebruiken die hun verhaal versterken. De resultaten zijn prachtig geworden en ik kan het weten want ik mocht erbij zijn om de kinderen te begeleiden. Wat betekent dat roestige slot? Waar staat die gestreepte steen voor? Zie ik daar nou afval op de keitjes liggen? Een mondkapje? Ja, sommige verhalen en schilderijen hebben een hele eigentijdse twist gekregen. Meer verklap ik niet.
Ben je nieuwsgierig? Kom dan naar de Museumnachtkids op zaterdag 15 oktober in Utrecht. Na sluitingstijd gaan de deuren van deelnemende musea en culturele instellingen open. Ga op nachtelijk avontuur in de stad en vergeet geen ticket te kopen. Je kunt kiezen uit 12 Utrechtse locaties. De presentatie van de Volksverhalen en de kunstwerken van deze vijf kinderen is in het Volksbuurtmuseum aan de Waterstraat 27 Utrecht. Om stipt 19.00 start het programma. Welkom!
Kunst op volle grond
Het Utrechtse Tuincentrum Overvecht is sinds een tijdje omgedoopt in Steck. Een plek vol planten, potten en accessoires voor binnen en buiten. Achterin is ook een pluktuin waar je zelf je boeket met bio-bloemen kunt samenstellen. De locatie is nog een beetje rommelig van opzet maar wel met een hele hippe horecaplek waar je kunt eten van eigen bodem. Noordertuin verzorgt hier de kaart van koffie tot lunch en ontbijt. Alles lokaal geproduceerd. Op deze groene plek aan de rand van Utrecht is Utrecht Down Under neergestreken met de nieuwe tentoonstelling Kunst op volle grond. Zowel buiten als binnen zijn werken en installaties te bewonderen. Een ruimtelijk werk aan de muur waarin je kan verdwalen is van kunstenaar Marijke Breuers. Ze laat zich inspireren door ruimtes en sfeer zoals het landhuis in Amelisweerd. Ik meen het behang te herkennen. Breuers weeft met draden en gevonden materialen haar eigen sferische taferelen. Ik ben een liefhebber van dit soort ambachtelijk werk waar de hand van de maker zo duidelijk zichtbaar is en het tactiele en materiële van het doek spat. Mooi om naar te blijven kijken en op ontdekkingstocht te gaan.
Bij de ingang valt het groene werk van Zeger Reyers op. Die luxaflex wil ik thuis ook wel hebben. Normaal gesproken sluit raambekleding de natuur buiten maar hier groeit winterrogge in. Fris en fruitig. Buiten in het tuinhuisje een installatie van Iris Honderdos met geluidsopnamen van mensen uit de wijk Overvecht. Ze vertellen over de relatie met hun kamerplant. Soms zijn luizen een ware plaag… Je kunt even luisteren en zitten op het vintage meubilair wat ook te koop is. Binnen een groot werk van bomenvilt van kunstenaar Anna Stuijvenberg. Zij liet zich inspireren door de houtkap in Noorwegen waar eeuwenoud eikenbos verdwijnt en plaats maakt voor eentonig naaldwoud.
Grafisch ontwerper Tyra van Mossevelde probeert een bijdrage aan het klimaat te leveren door geen elektrische spullen meer te kopen voor haar werk tot aan haar pensioen. Zij tekent haar infographics alleen nog met de hand dus zonder computer. Een mooie uitdaging om jezelf te stellen en je eigen consumentisme als bezoeker weer even langs de meetlat te leggen. De tentoonstelling loopt door het hele pand en in elk hoekje is wel iets te zien. Je kunt gelijk wat planten voor thuis meenemen. Ik kwam terug met een bijzonder bijzettafeltje van gemoffeld koper. Vergeet ook de pruimentaart niet te proeven in de koffiehoek. Nee, ik ben niet geslaagd voor de consuminder-test.
Kunst op volle grond is nog te bezoeken tot en met 2 oktober. Steck, Gageldijk 3, Utrecht dagelijks geopend.
Kunst in Utrecht
Van kunstenaar Vera Pouw heb ik jaren geleden eens het verhaal gehoord dat ze met haar bureaustoel op wielen per ongeluk over haar vers geschilderde doek reed. Wat ze zag, beviel haar. Het ging om de bandensporen zowel op de vloer als de vage afspiegeling op het doek. Het was een spontane ontdekking waarmee ze de kracht van de lijn ontdekte die ze hebben wilde op haar doeken. Schilderijen die soms doen denken aan rotstekeningen. Er zijn weinig kunstenaars van wie het doek er zo doorleefd uitziet als de prachtige huiden van Vera Pouw. Ze brengt de vergankelijkheid in beeld op een grafische manier. Haar werk is een ode aan de bekraste mens. Zij ging de laatste jaren zelf ook struikelend door het leven en had veel gezondheidsproblemen. Helaas is zij niet meer onder ons. Haar werk is nog te zien als eerbetoon in een prachtige solo-tentoonstelling in Kuub. Ze ziet haar werk als een soort stripverhaal; het ene schilderij lokt het andere uit. Inspiratie haalt ze uit fossiele resten, mensen en het leven zelf wat niet altijd aangenaam is. Trots zijn op de lijnen, lidtekens en rimpels die iets zeggen over het geleefde leven; dat is haar motto. Hoe ouder, hoe mooier. Deze solo getiteld Z.T is van een bijzondere kunstenaar en nog te beleven t/m 27 maart in Kunstruimte Kuub Utrecht.
Een andere mooie galerieruimte in Utrecht zit in de Schoutenstraat. Hier zijn kunstenaars vrij om hun eigen werk te exposeren. In 2019 had ik zelf een solo in galerie Niek Waterbolk en ook de Utrechtse kunstenaars van Op Dreef zitten er elk jaar wel een keer. Het is de moeite waard om regelmatig even door de Schoutenstraat te lopen en een blik te werpen op de wisselende kunst want elke week is er een wisselende tentoonstelling in galerie Niek Waterbolk.
Afgelopen week hing de galerie vol met de bomen van Mariëlle Mahieu. In het bos troont je middenin hartje stad, mee het bos in. Kleur, verbinding en harmonie zijn essentieel in haar werk. De kunstenaar schildert haar bomen vanuit een bepaalde stemming die het bos bij haar oproept. Vaak donkere bossen met veel bomen. Maar als je goed kijkt, zie je ook het licht doorbreken tussen het gebladerte. De zon die de roestbruine bosgrond verlicht in weidse, lichtgevende banen. De spiegel in het water laat een lichtgrijze lucht zien waardoor het werk letterlijk luchtiger wordt. Bovenal is het werk spannend. Zo’n donker bos spreekt tot de verbeelding. Je wordt er als kijker ingetrokken en beleeft je eigen avontuur. Alhoewel de tentoonstelling voorbij is, kun je het werk van de kunstenaar bekijken via haar website. Ook is Mariëlle Mahieu onder haar eigen naam te volgen via Instagram.
Lakenhal Leiden – If Things Grow Wrong
Leiden staat sinds kort weer op de kaart voor mij. Zoonlief verhuisde voor zijn master astronomie van Utrecht naar Leiden. Zo is er een goede reden om dit leuke, pittoreske stadje vol grachtjes vaker te bezoeken. Zo ben ik lekker aan het lunchen met zoon aan de gracht op het Vlot uitkijkend over de zeilschepen. Het uitzicht is prachtig en het broodje zalm smaakt goed. Wat is het personeel hier aardig! In de middag bezoek ik met een oude schoolvriend de tentoonstelling If Things Grow Wrong. Na een warme thee in café Het Laken stappen we in de monumentale ‘Laecken-Halle’ uit 1640. Binnen deze prachtige gewelven van de Lakenhal werden vroeger de mooiste lakens van het fijnste katoen gekeurd en van een loodje voorzien.
Maar we komen niet voor de lakens, we komen om een blik in de spiegel te werpen. Op onze cultuur van groter, beter, sneller. De hele economie is gespitst op groei. Iedereen doet er op zijn eigen manier dapper aan mee. Een snellere smartphone, de 23e nieuwe jurk, het 88e paar sneakers, de derde vlucht naar Ibiza, weer een stuk vlees op tafel; we lijden collectief aan groeiverslaving. We voelen hoe het anders moet maar hoe dan? We weten het niet. Verwacht van deze tentoonstelling niet het antwoord. Wel zijn er ideeën en verhalen in beeld gebracht die tot denken stemmen. Vijftien verschillende perspectieven die een richting aangeven. De tentoonstellingsmakers steken de hand in eigen boezem en hebben materialen van eerdere tentoonstellingen hergebruikt. Ook als museum is het mogelijk om bewustere keuzes te maken.
Future fossils is zo’n voorbeeld van anders kijken naar je eigen tijd waarin de welvaart van de mens de toon aangeeft. We laten diepe sporen na op onze planeet. In de verre toekomst zal niemand deze versteende objecten herkennen. Ze transformeren in onherkenbare fossielen met zwemvliezen en schoenopspanners. Een gieter? Een kleerhanger? De kunstenaars stimuleren ons om na te denken over de impact van onze constante behoefte aan nieuwe spullen. Prachtig en creatief in beeld gebracht met versteende objecten die vervreemding oproepen maar ook een stille lach.
Kim van den Belt ontwerpt prachtige lampen om de CO2-uitstoot te minimaliseren. Bij gebruik neemt het filter CO2 op en laat zuurstof vrij. Na enkele maanden kan er zelfs geoogst worden: biomassa waarmee je biodiesel of glas kunt maken. Een mooi sieraad in huis en nul op de CO2-teller. Dat is pas innovatief. Interessant is de wereld van preppers waarop de schijnwerper gericht wordt. Zij zien de ramp aankomen en kiezen eieren voor hun geld. Nou ja, beter zijn stormlucifers, zilvervliesrijst en rode kool in pot omdat daar zoveel vitamine C in zit. Gedroogde abrikozen zijn ook geliefd en de vuurboog om zelf vuur mee te kunnen maken gaat ook in de opslag net als het gasmasker.
Een ander perspectief is dat van de inheemse volken. De meesten zijn vakkundig om zeep gebracht, gekoloniseerd of gekerstend. Toch leven er nog zesduizend verschillende inheemse culturen. Zij vormen slechts 5% van de wereldbevolking maar zorgen samen voor 80% van de biodiversiteit. Misschien ligt de oplossing wel in de kennis van inheemse volkeren. Hun kennis en wijsheid heeft de tand des tijds doorstaan en is al tienduizenden jaren oud. Onze destructieve manier van leven is daarbij een piepkuiken. De inheemse wijsheid kan een alternatief zijn voor onze behoefte aan meer, groter en beter en de verwoesting die daaruit voortvloeit. De tentoonstelling If Things Grow Wrong is nog t/m 20 maart te zien in de Lakenhal Leiden.
Ruimtelijk museum Voorlinden
Als je vader kunstenaar is en je mag altijd aan zijn voeten spelen in zijn atelier, wat wil jij dan later worden? Kunstenaar! Dat is een gedeeld verleden van de kunstenaars Picasso en Giacometti. Hun werk is nu in één tentoonstelling bij elkaar gebracht. Een grote duo-tentoonstelling die zijn laatste weekend in gaat en goed bezocht is. Iedereen had wel weer zin in een museumuitje. Bovendien moet je anders naar Parijs voor het werk van deze kunstenaars die tijdgenoten waren. Ze wisselden ideeën uit over hun kunst en verkenden de paden van het surrealisme. Na 1945 ging ieder een kant op. Picasso schilderde zijn kubistische vrouwen en Giacometti werd bekend door zijn zeer dunne, langgerekte beelden. Beiden hadden een muze. Picasso schilderde graag zijn Dora. Giacometti heeft veel portretten als voorstudie gemaakt van Marie-Thérèse om deze daarna in beelden uit te werken. Beiden hadden ook een fascinatie voor (doods)hoofden en schedels en brachten de dood openhartig voor het voetlicht. Zo kocht Picasso graag schapenkoppen voor zijn Afghaanse hond maar uiteindelijk gebruikte hij ze voor een serie schilderijen over geweld en dood.
Helaas is deze tentoonstelling voorbij maar museum Voorlinden heeft een zeer interessante vaste collectie Highlights. Iedereen heeft wel een plaatje op de socials voorbij zien komen van het zwembad waarin je onder de waterspiegel door kunt lopen. Het is een werk van Leandro Erlich. Echt fascinerend is het oudere echtpaar onder een parasolletje dat in hun zwemkleding ligt te zonnebaden. Deze installatie van Ron Mueck is zo levensecht gemaakt dat het je de adem beneemt. Omdat de afmetingen twee maal zo groot zijn als een gewoon mens weet je dat deze reuzen nep zijn. Maar de huid, de blauwe adertjes, de rimpeltjes bij billen, rug en dijen, de nagels, het is allemaal even prachtig en niet van echt te onderscheiden. Dit zijn wij.
Kunst als medicijn is samengebundeld in de tentoonstelling Art is the Antidote. Neem even de tijd voor het videokunstwerk van de Spaanse Fernando Sánchez Castillo. Hij laat een balletuitvoering zien door twee pantserwagens bewegend op muziek van Strauss en Stravinsky. Tegen een wonderschone zonsondergang in roze en oranje tinten is deze Pegasus Dance een paringsdans van twee zware machines met spuitende waterstralen. Een lichtvoetige dans in volle verliefdheid. Sierlijk en indrukwekkend. De Nederlandse Anouk Kruithof laat een prachtig abstract landschap zien van gestapelde boeken. Deze komen uit de voormalige DDR. Zij vult ook een zaal met dansende mensen. Op acht verschillende schermen zijn alle dansstijlen uit de hele wereld te zien. Van twerken tot soefi-dans, van linedance tot hiphop. Universal Tongue toont een universele taal die mensen verbindt.
De Nederlandse kunstenaar Folkert de Jong borduurt verder op de Denker van Rodin en geeft zijn eigen invulling met The last Thinker van purschuim, vodden en plastic, levensecht en gehavend neergezet op een stapel pellets in denkhouding. In Oil Spills kaart de Chinese kunstenaar Ai Weiwei de milieuvervuiling aan van de Chinese porseleinindustrie. Je ziet glanzende plassen ruwe olie op de vloer die echter gemaakt zijn van porselein. Een aantal houten Chinese stoelen uit het werk Fairytale – 1001 Chairs (Documenta, 2007) van Ai Weiwei staan in een halve kring onder het immense drieluik Hidden Secret Blossom van Damien Hirst met bloeiende bloesem. Een mooie plek waar door bezoekers graag Insta-foto’s worden gemaakt. Verder is er bewegend werk van installatiekunstenaar Jean Tinguely, de Nederlandse kunstenaars Krijn de Koning, Zoro Feigl, Guido Geelen en vele anderen.
De zon scheen en opeens had ik zin om naar museum Voorlinden in Wassenaar te gaan en daar heb ik geen spijt van. Museum Voorlinden ligt in een prachtige tuin waar ook het restaurant is gelegen in een soort kasteeltje. Je cappuccino kun je dus niet in het museum nuttigen. Verder is de museumjaarkaart niet geldig. Het museum is daarentegen wel op maandag geopend. Achter het museum gaan de duinen schuil waar je een heerlijke wandeling kunt maken. Een klein stukje rijden en je bent bij Wassenaarse slag voor een mooie strandwandeling en een hapje eten bij De Badmeester, een authentieke, gezellige strandtent op een duintop met uitzicht op zee. Tip: bestel de overheerlijke borrelplank.
- 1
- 2
- …
- 18
- Volgende →
Huidlandschappen 